Η πιο γνωστή γιορτή του Αυγούστου είναι της σαρδέλας … του φασολιού όμως ;
«Γίνεται στην περιστέρα ένα χωριό λίγο πιο δω από τη Ζαρούχλα »… «Σάββατο 21 Αυγούστου»... «θα πάμε;»…
Και να ΄μαστε στην εθνική… Μέχρι την Ακρατα ο δρόμος είναι κάλος , μετά κάνοντας προς το βουνό στενεύει και αρχίζουν τρελό πάρτι οι στροφές. Πάτρα- Περιστέρα σκάρτο δυο ώρες.
Πολύ όμορφη διαδρομή (αν εξαιρέσουμε τα καμένα πεύκα!). Χωριουδάκια μέσα σε τεράστιες καρυδιές και έλατα , σπίτια σκαρφαλωμένα στις πλάτες των βουνών… είναι στιγμές που μένεις!
Φύγαμε αργά από την Πάτρα και φτάσαμε όταν σκοτείνιαζε. Τα αυτοκίνητα πλάι στο κεντρικό δρόμο του χωριού χρωματιστές λουρίδες αραγμένα το ένα πίσω από το άλλο, γυάλιζαν περίεργα στο ολόγιομο ασημένιο φεγγάρι του Αυγούστου. Βρήκα και άραξα κοντά σε καλαμένιες πυραμίδες από φασολιές . Το αεράκι...
ανάλαφρο δροσερό -δροσερό ήρθε αμέσως να προδώσει τα 1100 μετρά υψόμετρο. Πετάξαμε ένα μπουφάνακι στην πλάτη και πήραμε κατόπι το ωστικό κύμα των οργάνων που έφτασε κεφάτο σε μας ανάμεσα από τα όμορφα πέτρινα σπίτια του χωριού.
Η κεντρική πλατεία κολλημένη στους γύρω έντονα κατηφορικούς δρόμους, μοιάζει «γαντζωμένη» απ΄ τα τεράστια αιωνόβια πλατάνια της .
Το πανηγύρι στημένο εκεί .Χάρτινα περιστέρια κρεμασμένα από τα κλαριά χαμηλά πάνω από τα Χαρούμενα πρόσωπα των συγχωριανών που χαιρετιούνται ξανά και ξανά, γελούν δυνατά, κοιτούν όλο περιέργεια ό,τι κινείται και χορεύουν ασταμάτητα.
Η Βάσω (από τους διοργανωτές ) μας είπε ότι το πανηγύρι έκλεισε η βραστή γίδα κοντά στις 10 το πρωί! Ωστόσο εμείς φασολάκια ούτε σπυρί δεν προλάβαμε να φάμε (πέσαμε στις ψητούρες). Του χρόνου όμως!
«Γίνεται στην περιστέρα ένα χωριό λίγο πιο δω από τη Ζαρούχλα »… «Σάββατο 21 Αυγούστου»... «θα πάμε;»…
Και να ΄μαστε στην εθνική… Μέχρι την Ακρατα ο δρόμος είναι κάλος , μετά κάνοντας προς το βουνό στενεύει και αρχίζουν τρελό πάρτι οι στροφές. Πάτρα- Περιστέρα σκάρτο δυο ώρες.
Πολύ όμορφη διαδρομή (αν εξαιρέσουμε τα καμένα πεύκα!). Χωριουδάκια μέσα σε τεράστιες καρυδιές και έλατα , σπίτια σκαρφαλωμένα στις πλάτες των βουνών… είναι στιγμές που μένεις!
Φύγαμε αργά από την Πάτρα και φτάσαμε όταν σκοτείνιαζε. Τα αυτοκίνητα πλάι στο κεντρικό δρόμο του χωριού χρωματιστές λουρίδες αραγμένα το ένα πίσω από το άλλο, γυάλιζαν περίεργα στο ολόγιομο ασημένιο φεγγάρι του Αυγούστου. Βρήκα και άραξα κοντά σε καλαμένιες πυραμίδες από φασολιές . Το αεράκι...
ανάλαφρο δροσερό -δροσερό ήρθε αμέσως να προδώσει τα 1100 μετρά υψόμετρο. Πετάξαμε ένα μπουφάνακι στην πλάτη και πήραμε κατόπι το ωστικό κύμα των οργάνων που έφτασε κεφάτο σε μας ανάμεσα από τα όμορφα πέτρινα σπίτια του χωριού.
Η κεντρική πλατεία κολλημένη στους γύρω έντονα κατηφορικούς δρόμους, μοιάζει «γαντζωμένη» απ΄ τα τεράστια αιωνόβια πλατάνια της .
Το πανηγύρι στημένο εκεί .Χάρτινα περιστέρια κρεμασμένα από τα κλαριά χαμηλά πάνω από τα Χαρούμενα πρόσωπα των συγχωριανών που χαιρετιούνται ξανά και ξανά, γελούν δυνατά, κοιτούν όλο περιέργεια ό,τι κινείται και χορεύουν ασταμάτητα.
Η Βάσω (από τους διοργανωτές ) μας είπε ότι το πανηγύρι έκλεισε η βραστή γίδα κοντά στις 10 το πρωί! Ωστόσο εμείς φασολάκια ούτε σπυρί δεν προλάβαμε να φάμε (πέσαμε στις ψητούρες). Του χρόνου όμως!
